Een beetje troost….

Hoewel we vanuit de camperplaats mooi zouden kunnen fietsen naar Oliva en Gandia besluiten we, gezien de weersvoorspelling (regen) deze dag dan maar door te reizen naar Benicassim. We zijn nog maar even onderweg als de eerste spetters vallen gevolgd door een paar hoosbuien. Nog steeds in de regen rijden we het plaatsje binnen en doen dat direct achter een mooie verse Carthago chic e-line. Op de camping parkeren we op de wachtplaats achter hun en melden ons bij de receptie. Eerst even kijken waar we willen/kunnen staan en dan nummertje melden en installeren. We zijn iets sneller met het uitzoeken van een geschikte plaats en rijden eerder dan de voor ons staande camper weg. Mijn oog valt op een ingetapete hoek rechts onder en zeg een beetje triomfantelijk tegen Jeanne; kijk die heeft ook tape. Ja,ja zegt ze, maar wel een heel klein beetje en ook nog eens heel netjes geplakt. Daar kan ik het dus mee doen. We bereiken de plaats en met de nodige heen en weer manoeuvres (want heel veel dikke bomen) krijg ik hem op zijn plaats. Als ik bezig ben met de elektra aansluiting zie ik de andere Carthago voorbijrijden die kennelijk een paar plaatsen verder heeft uitgezocht. Ik ga verder met mijn bezigheden en dan…… een zeer bekend klinkend afschuwelijk gekraak! Als ik om de hoek van mijn camper kijk weet ik het: de kakelverse Carthago heeft geprobeerd een boompje weg te duwen. Als de man eenmaal staat en de gemoederen zijn enigszins gesust laat ik mij zien waarop de man wijst naar de veroorzaakte schade.(zie de later enigszins stikum gemaakte foto) Ik wenk hem en, om hem enigszins te troosten, toon ik hem mijn ingetapete achterkantje. Zo weet hij (en in dit geval nog belangrijker zijn vrouw) dat hem dit niet alleen overkomt en voor mij het gevoel dat mijn blazoen weer enigszins is opgepoetst.