Nog een stukje Servië…

Uitgezwaaid door de lieftallige jonge dame van de receptie (die ook erg verguld is met de Delfts blauwe klompjes) verlaten we de camping in Belgrado. Ongeveer 360 kilometer is het tot de volgende stop. Veel vierbaans van soms uitmuntende en soms belabberde kwaliteit voeren ons naar Vranje. Het laatste stuk is tweebaansweg door een mooie omgeving die overigens fors op de schop is door de aanleg van een nieuwe vierbaansweg; het ontbrekende stuk naar Macedonië. We arriveren op de uitgezochte autocamp waar men zo druk bezig is met aanleg van insteekhavens voor campers dat ik mij afvraag of het wel open is. Maar jawel, een van de heren komt aangesneld en opent de poort met een weids gebaar! Kom binnen!!! Alle aanwezige heren onderbreken hun werkzaamheden en komen een handje geven. Het blijkt een hele familie van vader, 2 zonen een moeder en een schoondochter die enkele jaren geleden dit voormalige sportpark hebben overgenomen. Ze verwachten half mei zo’n 25 campers van een NKC reis dus wordt er flink gebuffeld alles op tijd in orde te krijgen. Toch neemt een van de heren de tijd ons een drankje aan te bieden en er en passant zelf ook eentje te nemen. Als wij zeggen; we willen u toch echt van het werk afhouden want je familie staat zich toch behoorlijk af te beulen, zegt hij met een big smile: klopt maar ik heb de moeite genomen om Engels te leren dus ontvang ik jullie-! We zien de werkzaamheden aan en moeten ernstig denken aan de TVserie: ik vertrek! Alles op het laatste moment in orde krijgen maar hier weet ik zeker…. Het gaat ze zeker lukken!