En dat was week één….

Ja, ook hier gaat de tijd snel. Het Zeeuws vlaggetje wappert weer al een week hier in de Cabanas. Over het weer hebben we tot nu toe niet te klagen. Niet dat het strak zonnig is geweest maar de temperatuur is dusdanig dat je lekker buiten kunt zitten en als we fietsen dan trekken we een fleece aan. Van zondag op maandag heeft het een stevige plens geregend en ook de komende dagen wordt zo af en toe een regenbui voorspelt. Als die dan ook ’s nachts vallen zijn wij natuurlijk heel tevreden. Wat hebben we zoal gedaan? Wel, niet zoveel. We doen het rustig aan. Een wat langere fietstocht hebben we, gezien het nog niet helemaal stabiele rugje van Jeanne en de hier nu eenmaal niet zo geëffende fietspaden, nog niet gedaan. Wel al even wezen winkelen in Tavira natuurlijk -:( (truitje gescoord) en wat rondgefietst tussen de zoutpannen. Steeds weer een bijzondere ervaring. Ook hebben we al tekenen van het nadere voorjaar. Op sommige plaatsen beginnen de gele klokjes in het landschap de boventoon te voeren en ook andere bloeiers doen hun best. O ja, fiets ik over de camping en zie ik uit mijn ooghoek een naar ik denk bekend vlaggetje. Even naar toe fietsen en jawel het is inderdaad een Zeeuws vlaggetje. Waar de bewoners van de camper dan wel vandaan komen vraag ik. Uit Oost-Souburg is het antwoord. Klein wereldje dus toch. Verder heb ik hinder van mijn lange manen echter Jeanne is hierover onverbiddelijk. Het staat je goed dus… laat het maar zo. Als we vanmiddag door het winkelcentrum lopen zie ik een uitnodigende kapsalon met daarin een dame die kennelijk niets omhanden heeft. Ik kijk mijn lief op smachtende wijze aan en doe nogmaals een gedreven verzoek mijn haren toch enigszins te mogen laten fatsoeneren/ afknippen. En o wonder, ze smelt en staat mij toe het etablissement te bezoeken. De knipdame wordt vermanend toegesproken zo in de trant van ik; wil geen kale vent terug en vervolgens wordt ik aan haar zorg toevertrouwd. Zo zie je: de aanhouder wint (nou ja, een beetje dan).