In twee stappen……

We verlaten Griekenland via de grens bij Niki en belanden na wat gezoek, aangezien de coördinaten niet precies kloppen op een leuk klein campinkje/camperplaats achter een restaurantje schitterend gelegen direct aan het meer van Ohrid. We worden hartelijk verwelkomt door de enthousiaste uitbater die ons koffie of raki aanbiedt. Het is ons eerder al opgevallen (Hongarije, Servië en Macedonië) dat de mensen daar oprecht blij zijn dat je er bent en dat op de meest gastvrije manier laten merken. We installeren ons en genieten van het prachtige uitzicht en het oorverdovende gekwaak van eenden en kikkers die in grote aantallen hun thuisbasis in en om de rietkragen hebben. De volgende morgen worden we na een ferme handdruk uitgezwaaid door bijkans de gehele familie en koersen we op Albanië af. We passeren de grens en na een tiental kilometers passeren we een dorp waar kennelijk iedereen zijn beroep heeft gemaakt van auto’s wassen. Een twintigtal wasplaatsen direct naast elkaar waar de klanten worden verwelkomd door metershoge waterstralen de lucht in te spuiten en met druk zwaaiende en gebarende klanten lokkers. Het is een vrolijk en vooral komisch gezicht. Kennelijk is auto wassen in Albanië een belangrijke gebeurtenis want ook verderop het land in zien we overal borden met autowasplaats. We rijden door een heel mooi landschap en zetten ons schrap voor het stuk waarvan we weten dat het een gedeelte is met veel bochtenwerk en steile (tot 22 %!) helling-/dalingen. (Even tussendoor: de verschillen tussen de Albanezen die het hebben die welke niets hebben wordt op onze route wel duidelijk. Glimmende bolides of paard met wagen dames of heren die met de ene koe die ze hebben aan de wandel zijn en rond Tirana zelfs een soort township dichtbij oogverblindende nieuwe soms protserige gebouwen.) Maar goed dan bij het plaatsje Elbasan,zo’n 45 kilometer voor Tirana worden we blij verrast. We zien een groen bord Tirana en even later rijden we op een vierbaansweg die min of meer klaar is en waarvan grote delen (soms één baan dan weer twee en in alle stadia van asfaltering) al worden gebruikt. Zelfs een schitterende spiksplinter nieuwe lange tunnel die ons op naar het hoogste punt brengt vanwaar we weer op de oude route komen. Ook verder op zien we dat er aan de vierbaans wordt gewerkt. Niets daarvan is terug te vinden op de route kaart van de ANWB en ook de recent vernieuwde Tomtom kaart heeft er geen notie van. In Tirana, de zeer drukke hoofdstad van het land, is men ook goed bezig. Ook hier worden we op delen van een nieuwe vierbaans toegelaten maar dan….stopt het asfalt en staan we midden in een puinbed waar met grote machines wordt gewerkt aan het vervolg van de weg. Wij niet alleen die voor deze verrassing komt te staan dus volgen we de auto,s die via een soort van provisorische puin helling een straat weten te bereiken. Jeanne is dermate verbaasd dat ze helaas vergeet een foto van het fenomeen te maken. Goed we crossen op goed gevoel wat door de stad en vinden zowaar in niet al te lange tijd een hoofdroute. We zien een bord met plaatsnamen en schuiven aan in de drie, soms vier rijen dikke file tot we de stad uit rijden. Ondanks deze vertraging zijn we, door de eerdere tijdwinst, al rond 1 uur in de buurt van de geplande camping. Het is snoei heet en aangezien we gelezen hebben dat deze camping nauwelijks schaduw heeft besluiten we door te rijden naar Montenegro waar we in het uiterste zuidwest puntje een camping weten die direct aan zee ligt. En in die plaats zijn we nu vanuit Griekenland in twee stappen aangeland.