Beetje bizar……
Blijf op de hoogte en volg Hans en Jeanne
19 Februari 2015 | Portugal, Cabanas de Tavira
Als we zaterdag door de supermarkt lopen klampt Jeanne mij aan en zegt: ik ben een beetje tuimelig. Nu is ze dat wel meer maar als ik naar haar kijkt weet ik dat dit een beetje tuimeliger is dan anders. De paar boodschapjes die we in de kar hebben leg ik rap terug in de schappen en met de boodschappen kar als steun bereiken we de auto. Op de camping aangekomen betrachten we rust en zo in de loop van zondag blijft ze weer vanzelf overeind. Maandag gaat alles weer als vanouds maar dinsdag, na een gang naar de douche, is het weer prijs. Ik besluit een arts te raadplegen en maak een afspraak voor die middag. We leggen uit wat het medische verleden is en dat we vermoeden dat er mogelijk sprake is van een TIA. Hij is het met ons eens, raadpleegt eerst een college van 112 maar aangezien het meer dan drie uur geleden is dat de evenwichtsstoornissen ontstonden kan deze geen ambulance meer inzetten. Vervolgens belt hij met een andere arts en zegt, terwijl hij de telefoon neer legt, dat ze toch graag hebben dat we ons in het ziekenhuis in Faro vervoegen. Hij schrijft een brief met de gegevens en zegt ons deze af te geven bij de opname van de eerste hulp. We pakken de auto en zijn rond 18.00 uur ter plaatse. Het wachtgedeelte van de eerste administratieve opname zit stampvol. We zeggen tegen elkaar dat belooft wat. Maar al na een minuut of tien nadat we zijn ingeschreven en de brief hebben afgegeven,worden we naar de intake afdeling gedirigeerd waar Jeanne een polsbandje krijgt en we naar een volgende, ook weer overvolle, wachtkamer worden verwezen. We denken dan nog in onze onschuld dat de brief kennelijk er voor zorgt dat we snel geholpen gaan worden. Het wordt 19.00, 20.00, 21.00 uur en steeds worden er namen opgeroepen die dan ergens in een behandelkamer verwacht worden. We zijn het zat en gaan bij de intake eens vragen op wie wij eigenlijk zitten te wachten. Er was toch gebeld en wij moesten toch bij een bepaalde arts zijn?? Nee, dat is een misverstand. Het wachten is op een gesprek met de dienstdoende arts van de eerste hulp. Hoe lang gaat dat dan nog duren is onze vraag. Er blijkt nog één persoon voor ons te zijn. We wachten dan nog maar even en jawel Adriana Johanna Maria Leijten wordt omgeroepen. We begeven ons naar de opgegeven spreekkamer waar blijkt drie bureaus te staan waar al enkele patiënten hun verhaal zitten te doen en wij kunnen aan het bureau van een arts plaatsnemen. De man vraagt naar de reden van komst en ik geef hem de brief alsmede uitleg van de gebeurtenissen. De brief blijkt voornamelijk gegevens te bevatten van de medicijnen die Jeanne slikt. Verder klets hij in niet al te goed Engels continue door mijn verhaal en is tevens bezig met het tikken van een rapport. Jeanne wordt gevraagd even op en neer te lopen en zijn conclusie blijkt; een CT scan maken, bloed afnemen en dan zullen we zien. In een tegenovergelegen behandelkamer waar een tiental soms enigszins kreunende of half afwezige mensen een behandeling met vocht of bloeddonatie ondergaan, wordt een infuus aangelegd (standaard procedure) bloed afgenomen en daarna naar een ECG apparaat. Vervolgens gaan we naar de scan afdeling en nadat de scan gemaakt is, terug naar de arts. Deze verzoekt ons te wachten in de ons al bekende wachtkamer tot hij de uitslag heeft. Ook nu weer wachten tot we een ons wegen in een nog steeds overvolle wachtkamer. Eindelijk, zo rond 00,15 worden we weer omgeroepen.
Jawel, hij heeft de uitslagen. Op de scan zijn de littekens van de eerdere infarcten te zien maar niet iets nieuws. (Nu hadden we dat ook niet verwacht want TIA’s laten zich niet zo makkelijk ontdekken) Ook het bloedonderzoek was akkoord. Hij ging zo zei een paar extra medicijnen voorschrijven en met een weekje rust zou het dan allemaal goed moeten komen. Wij vonden het onderhand allemaal wel goed en bedenken dat dit de eerste en de laatste keer is dat wij ons met een algemeen ziekenhuis inlaten. Om 01.00 uur zijn we weer, uitgeteld, terug in de camper. De andere morgen haal ik de medicatie bij de farmacie. Ik vraag even te checken of de medicijnen niet conflicteren met degene die Jeanne al slikt. Maar zo werkt het hier niet. De arts is hiervoor verantwoordelijk en niet de apotheker zo wordt mij uitgelegd.
We besluiten dan zelf maar eens te googlen. Al bij het eerste medicijn gaan onze wenkbrauwen omhoog tot aan de kruin. Medicijnen tegen en psychose???? Tweede medicijn: tegen de ziekte Meniére? We kijken elkaar aan en schudden ons hoofd. Dit gaat niet worden geslikt en dus dumpen we de medicijnen met een boog in de afval emmer. Nu ik dit schrijf gaat het gelukkig weer al beter en afgezien van, voor alle zekerheid, begeleiding bij de wandeling naar het toilet, is ze weer al het vrouwtje! Vandaar dat we ons vanmiddag in een lokaal restaurantje weer eens tegoed gedaan hebben aan een lekker kippetje PiriPiri! PS de foto van haar in de rolstoel mocht ik onder geen beding, en onderbouwd met bedreigingen indien ik dit wel zou doen die ik niet zal herhalen, niet plaatsen.
Jawel, hij heeft de uitslagen. Op de scan zijn de littekens van de eerdere infarcten te zien maar niet iets nieuws. (Nu hadden we dat ook niet verwacht want TIA’s laten zich niet zo makkelijk ontdekken) Ook het bloedonderzoek was akkoord. Hij ging zo zei een paar extra medicijnen voorschrijven en met een weekje rust zou het dan allemaal goed moeten komen. Wij vonden het onderhand allemaal wel goed en bedenken dat dit de eerste en de laatste keer is dat wij ons met een algemeen ziekenhuis inlaten. Om 01.00 uur zijn we weer, uitgeteld, terug in de camper. De andere morgen haal ik de medicatie bij de farmacie. Ik vraag even te checken of de medicijnen niet conflicteren met degene die Jeanne al slikt. Maar zo werkt het hier niet. De arts is hiervoor verantwoordelijk en niet de apotheker zo wordt mij uitgelegd.
We besluiten dan zelf maar eens te googlen. Al bij het eerste medicijn gaan onze wenkbrauwen omhoog tot aan de kruin. Medicijnen tegen en psychose???? Tweede medicijn: tegen de ziekte Meniére? We kijken elkaar aan en schudden ons hoofd. Dit gaat niet worden geslikt en dus dumpen we de medicijnen met een boog in de afval emmer. Nu ik dit schrijf gaat het gelukkig weer al beter en afgezien van, voor alle zekerheid, begeleiding bij de wandeling naar het toilet, is ze weer al het vrouwtje! Vandaar dat we ons vanmiddag in een lokaal restaurantje weer eens tegoed gedaan hebben aan een lekker kippetje PiriPiri! PS de foto van haar in de rolstoel mocht ik onder geen beding, en onderbouwd met bedreigingen indien ik dit wel zou doen die ik niet zal herhalen, niet plaatsen.
-
20 Februari 2015 - 13:05
Nel:
Dat was wel even ernstig schrikken, gelukkig gaat het nu al weer wat beter. Met zulke verschijnselen zit je toch maar liever bij je eigen vertrouwde arts! liefs en groetjes (En het liefst niet meer van die nare berichten!) -
24 Februari 2015 - 14:22
Marjorie:
Wat een verhaal zeg, echt bizar. Vervelend ook als je zo behandeld wordt. Verstandig om je eigen gevoel achterna te gaan qua medicatie. Rustig aan dan maar. Een knuffel voor alle twee. -
28 Februari 2015 - 12:41
Margriet:
Het lijkt bijna een verslag van een satire over een eertste hulppost
Behalve als je er mee te maken hebt,dan valt er niet veel te lachen.
Gelukkig gaat het weer beter.
Liefs en groeten van Margriet en Vinus. -
02 Maart 2015 - 09:17
Hans En Elly:
Volgende keer een leuker verhaal hoor!!
Hopelijk blijft het bij een incidentje.
Wij vertrekken van de week naar een van de costa's.
Gr. Elly en Hans -
02 Maart 2015 - 17:52
Thijs En Cecile:
Jeanne en Hans,dat is schrikken natuurlijk totaal onverwacht dat je je wat duizelig voelt.
en misschien nog niet direct denk van oje'.
Wat een gedoe,de werkwijze in het buitenland's ziekenhuis is natuurlijk heel anders als hier
Vanuit het Raamsdonkse groetjes ,liefs en het allerbeste gewenst ....
Thijs en Cecile................ -
02 Maart 2015 - 22:16
Els:
Zullen we dan toch nog een leuk vliegtuig uitzoeken en naar jullie toe komen... ?
Vorige week vertelde Ingrid over jullie verhaal en gisteren spraken wij Marjorie op het strand van Domburg. Ook al zijn jullie ver weg, jullie worden goed gevolgd. Veel liefs en tot snel weer in Middelburg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
