Zondag lunch........

Na bij een paar etablissementen voor een gesloten deur te hebben gestaan belanden we uiteindelijk bij Antonio, een leuk restaurant aan het strand van Porto do Mos. We hebben zin in een cataplana; die hebben we namelijk nog niet genuttigd. We treffen een tafeltje waar juist gasten vertrekken. De ober komt met de kaart maar ik zeg hoeft niet, we willen graag een cataplana als dat kan. Zeker zegt de man en verdwijnt. Enige ogenblikken later komt hij zich uitgebreid verontschuldigen: geen cataplana meer zo is zijn boodschap. We krijgen opnieuw de kaart aangereikt en bestellen een alternatief. Goed we zitten prima, een zonnetje, lekker druk op het terras dus veel te bekijken. En dat is dan ook het moment dat mijn oog valt op een echtpaar van behoorlijk oudere leeftijd dat plaatsneemt aan een tafeltje. Er wordt overlegd met een ober en na enige tijd knikt hij en spoed zich derwaarts om even later terug te komen met een fles ketchup en een dito fles mayonaise. Niet veel later komt hij met twee kopjes koffie. Inmiddels is de mijnheer even weg, naar later blijkt om een paar fleesjacks te halen, wanneer de ober weer verschijnt met twee schaaltjes frieten. De dame kijkt zeer vergenoegd, besluit niet te wachten op haar man, en gaat in de weer met de mayonaise fles. Ze knijpt er in maar dat heeft niet het gewenste resultaat. Er komt namelijk niks uit. Nu kan dat ook niet want het is zo een fles met een doseerdop waarvan je eerst het klepje moet openen. Ze kijkt nog eens, probeert nog eens maar als er toch echt niets uitkomt besluit ze tot een rigoureuzer maatregel: ze schroeft de gehele dop van de fles. Nu komt er na enig fors knijpen het begeerde spul er in een flinke klodder uit. Met een triomfantelijke uitdrukking op haar gezicht geniet ze van een frietje met. Inmiddels is de man terug. Een flees word op de stoel gedrapeerd en eentje met liefdevolle zorg om haar schouders. Ook de man gaat aan de slag, in dit geval met de ketchup. Ook hij knijpt maar ze wijst hem erop dat de dop er af moet. Hij doet dat maar het ding schiet uit zijn hand en rolt op de grond. Het toeval wil dat de klep op de dop open schiet. Hij kijkt er naar en legt dan, nadat hij de dop weer op de fles heeft geschroefd, met een stalen al wetend gezicht aan de vrouw uit hoe ze de klep van de fles open moet doen. Man van de wereld natuurlijk.
En dan is het kijken nog niet klaar. Schuin tegenover ons zit een net geklede jonge Portugese dame aan een klein tafeltje. Ze heeft net haar bestelling, een pannetje met een aroz (rijstgerecht met vis of schaaldieren) opgediend gekregen en zit hier duidelijk op het gemak van te genieten. Niet veel later zie ik een mevrouw van middelbare leeftijd met het zand van het strand nog aan de voeten en een flinke rugzak aankomen lopen. Ze staat wat te dralen, ik denk om een van de lege tafeltjes uit te zoeken, wanneer ze op de jonge dame afstapt. Aan haar bewegingen te zien denk ik dat ze vraagt of de stoel vrij is, naar ik denk om mee te nemen naar een ander tafeltje. Ik vermoed dat de jonge dame dat ook denkt maar daar heeft ze het even mis. Voor dat ze het weet schuift de dame bij haar aan en kijkt vergenoegd rond. Hoewel de jonge dame nog volop van haar eten tracht te genieten wordt er gerommeld in de rugzak en komen en reisboeken en kaarten van de Algarve te voorschijn waarover vragen worden gesteld. De jonge dame is waarschijnlijk erg netjes en gastvrij opgevoed dus laat met regelmaat haar bestek met rust om de, naar mijn idee, zeer vrijpostige dame te antwoorden. Ik kijk eens naar mijn lief en vraag; wat denk jij er van. Tja, zegt ze, misschien op zoek naar gezelschap, of vind ze het meisje aardig. Ja, zeg ik, zou kunnen. Maar enfin ook de dame besteld eten en als dat wordt gebracht is het even rust. Maar kort daarop zie ik ze naar iemand wenken op het strand. Ook de jonge dame wordt hier weer bij betrokken. Tot mijn verbazing komt er een grijze heer het terras op, eveneens met zand aan de blote voeten en een dito rugzak als de dame. Ze begroeten elkaar, er worden handen geschut met de jonge dame die duidelijk niet meer weet hoe ze het heeft en er wordt een stoel bijgeschoven. Nu zitten ze dan gedrieën aan het piepkleine tafeltje. De jonge dame is klaar met haar eten en schuift het pannetje waar duidelijk nog het nodige inzit richting de twee. Even nadien verontschuldigd ze zich en vertrekt. De man gaat nu op haar plaats zitten en samen proberen ze nog even uit wat er in het pannetje zit. Verbazingwekkend!!