Fietsen dan maar....

Na enige vertraging omdat we kennelijk al in de wintertijd denken te zijn gearriveerd bestijgen we rond 11.00 uur onze stalen rosjes. Na een verkeerde keuze voor de te volgen route belanden we de eerste 500 meter in een situatie die niet echt aan mijn lief is besteed. Wat dan wel denkt u misschien; wel een korte doch steile gravel helling; een trap waar ook zonder fiets Jeanne iets minder spontaan vanaf loopt en nog zo wat narigheid. Maar ze slaat zich er door een we bereiken de easy road langs het kanaal Lateral a la Garonne. Als we willen kunnen we hier onze batterijtjes makkelijk leeg fietsen. Dat nu gaan we natuurlijk niet doen maar na een twintigtal kilometers langs sluisjes en een op plaatsen vrijwel kompleet overdekt kanaal bereiken we een dorp waar we ons neer kunnen vlijen op een terras waar kennelijk alle locals de plat du Joure komen nuttigen. Stik druk en gezellig dus als enige toerist tussen al die kwetterende Fransen. De inwendige mens goed versterkt fietsen we de route fluitend terug en wanneer we rond 16.00 uur weer thuis zijn gaan de beentjes onder de luifel op een krukje. Vrijdag doen we eerst een rondje door het stadje voor wat boodschapjes. Ik ontwaar een barbier en aangezien de lengte van mijn haardos mij begint te irriteren stap ik binnen en vraag of er even geknipt kan worden. Dat gaat helaas niet, had ik natuurlijk kunnen weten want het loopt tegen 12.00 uur en wat gaat een Fransman dan doen? Juist eten! Alle terrassen staan gedekt en al behoorlijk wat clientèle is aan het bunkeren. Resoluut zeg ik: demain matin peutetre, het geen Idd kan dus om 11.00 uur wordt ik daar verwacht.
We nuttigen ons stokbroodje en daarna pakken we de fietsjes om nu de andere richting van de voie verte te verkennen. En dan is er een verrassing, die ik overigens al had zien aankomen. We komen bij het aquaduct waar het Canal over de de Tarn heen gaat. Dat nu lijkt met zijn 386 meter een brug te ver voor Jeanne. Maar dapper dat mijn lief is gaat ze met zweet in haar handen en weet ik waar nog meer, aan mijn arm enigszins wijdbeens het Aquaduct over. Als dat niet stoer is! Ze moet aan de andere zijde aangekomen wel even bekomen maar na enige tijd lukt het om weer verder te fietsen. Ook deze route weer veel sluisjes en bijzondere woonboten. Terug help ik haar weer over het Aquaduct en niet dat ze staat te juichen maar het gaat wel iets soepeler dan de heen weg. Bij de camper aangekomen gaan de fietsjes weer in de berging en genieten we in de schaduw van het mooie weer.